*Dökülenler

   Senin için birkaç şey karalayacağım minik kız. Bana öyle geliyor ki en güzel öğüt kendi kendine verdiğindir. Ki en etkili olanı da budur bence. O yüzden herkesi ve her şeyi bir kenara bırakalım ve biraz başbaşa kalalım istedim. Başbaşa ama aynı zamanda tüm insanlığın tam ortasında. Bu bir sır değil. Fakat aşikar olduğu da söylenemez tam manasıyla.     Yılların, ayların, geçen dakikanın bir önemi yoktur bazen; içi boşsa şayet. Fakat sen her anı öylesine dopdolu yaşıyorsan bir saniye bile ehemmiyet arz eder. Bu durumda şöyle bir dök düşün, senin vaktin ne kadar değerli, sen vaktinin ne kadarını değerli kılıyorsun. Tüm bu sorulara can-ı gönülden 'hepsini' diyebilmeni isterdim fakat diyemiyorsun çünkü öyle değil. Yine de bunun için çaba harcadığına şahidim. Daha fazlasını yapabileceğine de kefilim. İnanıyorum ve hep daha iyisini başarman için uğraşacağım.     Bir diğer konu; zaman geçiyor ve büyüyorsun. Yeri geldi nefret ettin büyümekten, yeri ge...

     İlk yazımı sunuyorum. Oldukça heyecanlı ve bir o kadar umut doluyum. İsmiyle müsemma bir blog olsun ve içimi dökeyim, yeri geldiğinde kafamı kurcalayanları, yeri geldiğinde mutluluklarımı ve hüzünlerimi... Eğer bir şekilde başarabilirsem tüm bunları, eminim hepsinin yeri gelecektir. İlk yazıda ne yazılır hatta genel olarak ne yazılır pek bilmiyorum. Öğrenmek için de burdayım aynı zamanda. Hepsi zamanla olur inşallah diye düşünüyorum. Büyük bir hevesle başlayıp sonradan her zaman olduğu gibi sıkılmak ve bırakmak istemiyorum. O yüzden sanırım biraz sakin sakin yürüyerek devam etmeliyim yoluma, ki yol uzasın da uzasın. Koşmaya başlarsam çarcabuk bitmesinden korkuyorum. Bu nedenle hakkımda bilinmesine çok da lüzum olmayan ama kafalarda 'acaba nedir, nedir, nedir?' diye bi soru oluşmasın diye yazımı ufacık bir otobiyografi de denmez buna ya neyse, öyle bir şeyle sonlandırıyorum.       21 yaşında, memleketimizin bir üniversitesinde ilahiyat 2. Sınıf öğ...