*Dökülenler

   Yeniden iyi pazarlar. Bugün yazı yazmaya nasıl başladığımdan bahsedeceğim biraz. Diyebilirsiniz ki bundan bize ne. Zaten böyle bir şeyi yapmak aklımın ucundan bile geçmezdi çünkü gerçekten ne haddime. Fakat geçenlerde aldığım bir yoruma, karşılık olarak bir yorumla cevap veremeyince verdiğim karardır şu an ki durum. Ne lüzumsuz bir cümle oldu. Zaten burası benim blogum istersem hiç cümle yazmadan da paylaşım yaparım sonuçta. Mevzuyu yeterince abarttığıma göre konuya gireyim.    Yazı yazmaya harfleri öğrendiğim gün başladım desem yalan olmaz sanırım. Neticede ilkokul boyu yazı yazdırdılar, hem normal hem güzel yazı bir de. İlkokuldayken böyle günlük tarzı değil de işte sağdan soldan şarkı sözleri, güzel sözler bulur yazardım. Yazım aşırı kötüydü. Hala çok kötü ama o zamanlar çivi yazısını ben keşfettim sanıyorlardı. Hem büyük hem kötü yazı yazmak nasıl bir duygudur iyi bilirim. Şimdi küçük ve kötü yazıyorum, yaşımla ters orantılı ilerliyor, inşallah ilerde harfler...

   Terk edilmiş ve yeniden dönülmeyecek olan mekanlar beni yaralıyor. İnsan bazen kendini, bazen bir sevdiğini, bazense her şeyi bulabiliyor o hüzünlerin içinde. Çünkü her insan içinde biraz yalnızlık hissediyor galiba. Bazıları biraz fazla. Bu his dünyadan bir yolcu gibi geçtiğimiz için bu denli ağır basıyor. En nihayetinde ana vatanımız değil ki burası. Eksik olmak, eksik kalmak bu yüzden.     Size de oluyor mu ara sıra: Bir yeri, bir insanı gördüğünüzde onunla hayatınızın herhangi bir yerinde bir şekilde denk geleceğinizi ve yaşamınızda bir yer tutacağını hissediyor musunuz? O gün geldiğinde yüzde oluşan tatlı tebessümü tarif etmek bir miktar zor. İlk kez kar görmüş bir bebek gibi heyecanlı, bir dağın zirvesine tırmanmış bir dağcı kadar gururlu, yıllarca kavuşmayı bekleyen iki sevdalının tek bir kelimeyle hayatını birleştirmesinde hissettikleri kadar mesrur. İçimize böyle güzel hislerin dolması ve insalık.     Yine yollarda olduğumdan düşünce...