Yolluk
İnsanları uzaktan izlemek çok eğlenceli bir olay bence. Nasıl biri olduğunu bilmeden, tahmin etmeye çalışarak, hareketlerine anlam yüklemek, komik ve tatlı geliyor. Yine otobüsteyim bugün, Ankara'dan Isparta'ya dönüyorum. İkisi de evim gibi olduğu için ikisine de dönüyorum fiilini kullanmak hoşuma gidiyor. Çünkü insan evine döner. Ama tartışmasız şekilde Ankara daha çok evim, özür dilerim memleketçim ama Ankara benim özümü bulduğum yer. Kalabalığından, keşmekeşinden, o yoğunluktan, bazen o sıkıcılıktan yorulsam da daima özlediğim yer Ankara. Hani birini çok seversiniz, kavga da etseniz günün sonunda yine ona dönersiniz, ne kadar canınızı sıksa söküp atamazsınız ve zaten atmak istemezsiniz çünkü, işte Ankara öyle benim için. Bazen kardeş, bazen dost, bazen sevgili, çoğunlukla hepsi. Bir şehre bu kadar anlam yüklemek gereksiz gelirdi eskiden, ama Ankara'dan ayrıldığım gün anladım. İnsan hayatındaki herhangi bir şeye kıymet vermekle seçiliyor. Ve aslında kıymet yalnızca kiş...