*Dökülenler

    Pazardan pazartesiye ani bir geçiş yaşanacak beş dakika sonra. Eylül geldiğinde konfetilerle kutlamıştım ama ne zaman bitti anlamadım, 10 gün kalmış resmen. -30 mu 31 mi çektiğini hesaplamak için; önce 'sç' namlı arkadaşımın okulda öğrenmiş olduğu ve geçtiğimiz aylarda bana öğrettiği, sonrasında dedemin de "bunu size okulda öğretmediler mi" diye sorduğu ve malesef evet okulda öğrenmediğim, tam 22'min çılgın zamanlarında cahilliğimin yüzüme vurulduğu bir zamanda öğrenmiş olduğum parmakla hesap sistemini kullandım.- Ne uzun bi cümle oldu, bu şekilde anlatmaktan başka çarem yoktu ama. Şayet bende okulda öğrenmiş olsaydım, düz parmak hesabı der geçerdim, ama hayat herkese aynı anda aynı sunumları yapmıyor, yapması da mantıklı olmazdı belki. Bu hesabı bilmeyenler de napsın yorumlara gelsin bari, ya da gitsin bir bilene sorsun, ya da boş versin ne diyelim. Mevzu nerelere geldi ya hu bir parmak hesabından. Ne anlatacağımı da unuttum, yazının hedefi şaştı. Şu taze ola...

   Söze hangi ucundan başlamam gerektiğini kestiremiyorum. Anlatmak isteyip de cümleleştiremediğim o kadar çok şey var ki. Gün içinde hepsi aklımın o köşesinden bu köşesine cirit atıyor. Yaklaşık 2 aydır yazı yazmıyorum. Buna yazamamak demek daha doğru olur belki. Gün içinde minik notlar alıyorum elbet bazen, kendim için bir şeyler karalıyorum, yine de bloga yazmalık yazı çıkaramadım hiç. Oysa bunu düzeltmek için defalarca kez söz verdim kendime. İnsan kendine verdiği sözleri tutmayınca kendisine ağır gelmeye başlıyor. Her şeye rağmen devam ediyoruz, etmek zorundayız, amma daha güçlü oluyoruz, amma takatimiz kesiliyor. Sürünsek de, dimdik dursak da devam etmekten başka şansımız kalmıyor. Seçenek çok belki devam etmek dışında, kolay olana kaçmamak için ve yolun devamında bizi neler beklediğini merak ettiğimiz için devam ediyoruz. Etmeliyiz de, başka seçenekler aramamalı, hatta oluşturmamalıyız. Yalnızca devam etmeliyiz.     Şu kafamda dönüp duran fikirlerin bazıl...