Dağdan bağa
Yaşarken birçok şeye alışmak zorunda kalıyoruz onu anladım. Fakat bazı şeylere alışmak nedense farklı bir his uyandırıyor içerde. Belki sadece bende öyledir. Mesela az önce bir dostuma mektup yazdım, tarihin altına "yine Ankara" yazdım. Ankara'yı çok severim. Pek çok eleştiriye, kötülemeye, ötekileştirmeye, yabancılaştırmaya rağmen severim. Sevdiğimi buradan ayrıldığım sene fark etmiştim. Öncesinde sevmediğimi sanıyordum, yahut herhangi bir his uyandırmıyordu bende. Neticede yaşıyorduk işte, ne farkı vardı diğer şehirlerden. O fark bu şehirde aldığım nefeste saklıymış. Her bir ânıma, her bir anıma, geçen her günüme gizlenmiş meğer buraya olan sevgim. Buradan çıkınca her şeyi özledim, en çok yaşananların burada oluşunu özledim. Belki başka bir şehirde yaşasam tüm bunları o şehrin yeri ayrı olacaktı kalbimde. Fakat burada yaşadım işte. Şimdi kim ne derse desin Ankara'yı çıkarıp atamam kalbimden. Memur şehri, gri şehir, soğuk şehir, cansız, silik, sıkıcı. Evet tüm bu...