Kalbim kırık ve haziranın başı
Üzülmek istediğimde üzgünlüğümün önüne geçmeye çalışmıyorum, çünkü insan duygularını hakkıyla yaşamayınca bi yerde patlak veriyor gibi geliyor. Kalbim kırıksa bunu doyasıya hissediyorum, mutluysam doyasıya. Mesela yazmak istediğimde de oturup yazıyorum. Böyle sürüyor hayat benim için. Yapmak istediklerimin önüne ket vurmak biraz da hayatı ertelemek çünkü. Bazen oluyor öyle, ortam uygun değil diye ağlamıyorum, ne bileyim içime atıyorum mesela bazı duyguları, sonra daha kötü acısı çıkıyor. Mümkün mertebe o an yaşamayı özen gösteriyorum o yüzden. Ama bazı olayları sıcağı sıcağına üstelemiyorum. O zaman mantıksız kararlar verebiliyorum çünkü. Sonra biraz daha sakinleşip düşünüyorum, öyle hareket ediyorum. Her zaman o da mutlu etmiyor ama napalım her şey mükemmel olmuyor hayatta. Olabildiğince makul kararlar almaya çalışıyorum. Bu aralar da öyle bir durumun içindeyim ki aklım hayalim almıyor yaşadıklarımı. Sahiden nasıl oluyor bunca şey, şairin dediği gibi insanın bu karmaşıklığına al...