Kalbim kırık ve haziranın başı

  Üzülmek istediğimde üzgünlüğümün önüne geçmeye çalışmıyorum, çünkü insan duygularını hakkıyla yaşamayınca bi yerde patlak veriyor gibi geliyor. Kalbim kırıksa bunu doyasıya hissediyorum, mutluysam doyasıya. Mesela yazmak istediğimde de oturup yazıyorum. Böyle sürüyor hayat benim için. Yapmak istediklerimin önüne ket vurmak biraz da hayatı ertelemek çünkü. Bazen oluyor öyle, ortam uygun değil diye ağlamıyorum, ne bileyim içime atıyorum mesela bazı duyguları, sonra daha kötü acısı çıkıyor. Mümkün mertebe o an yaşamayı özen gösteriyorum o yüzden. Ama bazı olayları sıcağı sıcağına üstelemiyorum. O zaman mantıksız kararlar verebiliyorum çünkü. Sonra biraz daha sakinleşip düşünüyorum, öyle hareket ediyorum. Her zaman o da mutlu etmiyor ama napalım her şey mükemmel olmuyor hayatta. Olabildiğince makul kararlar almaya çalışıyorum. Bu aralar da öyle bir durumun içindeyim ki aklım hayalim almıyor yaşadıklarımı. Sahiden nasıl oluyor bunca şey, şairin dediği gibi insanın bu karmaşıklığına alışabiliniyor mu? Bilemediğim bir sürü soru var aklımda. Her şeyin bir anda oluşu hayatın hakikaten su gibi aktığının göstergesi. Siz daha 'neydi o' diyemeden olup bitiveriyor her şey. Belki bunlara da alışacağız, belki de her seferinde tökezleyip yeni baştan saracağız. Her ne olacaksa umarım bundan daha fazla hayal kırıklığı yaşamam diye ümit ediyorum. Durduk yere -bence ciddi anlamda durduk yere, tamamen durduk yere yani- çok sevdiğim bir insanla ilişkim bitti. Yani çok tuhaftır, anlaşılmaya vakit olmadan, anlamaya vakit olmadan, sadece arkasından bakakaldığım bir bitişti. Daha önce bu kadar saçma bir diyalogsuzluk muhtemelen yaşamadım. Demek her şey insan için işte hayatta. Başımıza geleceği var her şeyin. Sadece isterdim ki böyle bomboş bir sebepten, tamamen karşılıklı empati olmamasına dayalı bir sebepten dolayı hayatımda yer etmiş birini kaybetmeseydim. Ne bileyim insan ilişkilerinin bitmesinde bir sürü sebep olur. En başından aslında hiç temeli düzgün atılmamış bir süreç vardır devam etmez, sonrasında uyuşmayan bazı şeyler vardır biter mesela, telafi edilemeyecek hatalar yapılır belki ya da. Ama her şey gayet güzelken birdenbire düşmanmış gibi davranmamalı kimse kimseye. En azından vaktinde verilen değerin diyalogun sonunda bile bir kıymeti olmalı hala. Sanki hiçbir güzel şey olmamış, kimse birbirini sevmemiş gibi bitmemeli. Hala saygı duyulacak bir noktada olmalı insan. Ne bileyim öyle şeyler işte. Kalbim gerçekten kırık, belki de saçmalıyorum o yüzden. 

   Aslında umut dolu cümleler kurmayı, geçen parkta akşamın serin saatlerinde liseli çocuklarla doyasıya top oynadığımızı, yaşlanmanın biraz da top oynadıktan sonraki gün her yerinin ağrıması olduğunu, yaşımı göstermediğime dair iltifat aldığımı, çocukların arasında hemşehrimi bulduğumu falan anlatmak istemiştim. Yüksek lisansın bu dönemini yavaş yavaş bitirdiğimizi ve çok güzel dersler geçirdiğimizi, hocalarla çok güzel bir bağ kurduğumuzu anlatmak isterdim. Yüksek lisansla alakalı ayrı bir yazı yazmayı hak ettim bence. Onu başka bir yazıya saklayayım. Haziran geldi, yaz geldi, bazı güzel planlarımız var -umarım gerçekleştirilebilir ve buraya doya doya yazarım onları- yaşanacak güzel bir yaz var belki önümüzde ama işte insan yüreği acırken umut dolu olmakta zorlanıyor, bu yazım da bunun bir ifadesi olsun, bazen de acıyan yüreğimize iyi gelsin diye yazarız çünkü, belki de çoğu zaman bilemedim.

   Şimdi gül hasadı zamanı, güller çok güzel ama dikenlerine katlanmak yorucu, ellerim çizik içinde takdir edersiniz ki, eldiven taksana diyenleriniz olacaktır, prensiplerime aykırı teşekkürler diyerek cevaplayayım. Neyse bu günlerde geçecek elbette, bazı kararlar verildi -esasen epey bir karar verildi, hem gelecekle alakalı hem insan ilişkileriyle belli ki, gerçi ben vermedim onu ama olsun beni de etkileyen kararlar alınmış diye düzelteyim madem- bu kararların beni nereye vardıracağını hep birlikte göreceğiz. Umuyorum ki makul, aklı başında şeyler yapabilirim zira buna ihtiyacım var. Söyleyeceklerim bu kadar, epeyce kısa oldu sanırım yine ama olsun yazının biraz da özlüsü makbuldür. Temenni kısmını atlıyorum bugün, Allah karşımıza hayırlı, kalbi güzel insanlar çıkarsın, canımızı yakacak kalbimizi kıracak insanlardan uzak tutsun bizi. Bugünlük tek duam budur. Elveda.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzyıl sonra yeniden

   Merhaba. Bir yazıya nasıl başladığımı unutmaya başladım. En son 2024 Haziran'da yazı yayınlamışım. Neredeyse bir sene olacak. Bu süreçte hayatımda beklemediğim çok fazla şey oldu. Beklediğim şeyler de oldu elbette her şey sürpriz değil. Bu süreçte yoğunluktan mı aşırı mutluluktan mı bilmiyorum yayınlayacak doygunluğa ulaşan bir yazı yazamadım. Girişimlerim oldu muhakkak fakat başarılı sayamadım. Bu da benim yazı yayınlama heveslerimle alakalı elbette. Neyse artık bu kez bi şeyleri derli toplu hale getirip paylaşacağım inanıyorum. Çünkü hayat akıp gidiyor ve bu yazılar da arkada bırakacağım anılardan biri. Paylaşmayınca yazmıyor değilim, bir şekilde zaten bir yerlerde biriken cümleler oluyor ama paylaşmalık bir düzenli yazı daha farklı bir kategoride konumlanıyor zihnimde. Bu sıralar hayatın bir üst evresi varmış da oraya geçmişim gibi hissediyorum. Kendi kendime kalıp zaman geçirmeyi özlediğim, bir şeyleri sırf sevdiğim için yaptığım, doya doya film izleyip kitap okuduğum b...
Devamı

Ben ne yaşıyorum allasen

    Selamlar, bi yazı yazma girişiminde bulunacağım şimdi. Bakalım ne kadar mümkün olacak. Yine yoldayım bugün de. Böyle yazınca da her Allah'ın günü yollardaymış gibi oldu ama tabii öyle de değil abartmayalım. Bu sıralar -son 6 aydır falan- sadece hayatıma odaklanmış, dümdüz yaşıyor gibi hissediyorum. Ortaya koyduğum elle tutulur bir şeyler yok. Nefes alıyorum sadece. Bir de bol bol kendime dair farkındalık geliştiriyorum. Esasında bilinçli olarak yaptığım bi şey değildi, son 2 senedir olaylar o şekilde gelişiyor ve ben istemsizce bir özfarkındalık, özbilinç edindim. Bunun öncesinde sorsanız, ne severim, ne sevmem, neye sinirlenirim, neler kırmızı çizgimdir, neler beni çok yükseltir net cevaplar veremeyebilirdim. Hala veremem. Çünkü zamanla fark ettim ki ben çok da keskin çizgileri olmayan biriyim. Aslında bu çok hoşuma gitmiyor. Her şeye 'tamam olur' olmak biraz yorucu. Tabii benim de bir damarım varmış, hem de basılmasa çok iyi olur bir damarım. Gemileri çarçabuk yakabil...
Devamı

Yine yolda

    Selamlar sevgiler. Bir yol yazısında daha benimle birlikte olduğunuz için teşekkür ederim. Blogumu düzenli takip eden çok fazla kişi yok fakat yine de ara sıra yeni dönüşler alıyorum yazılarım hakkında, bu elbette hoşuma gidiyor ve motive ediyor beni. Küçükken büyüdüğümde kesinlikle yazar olacağımı, ne iş yaparsam yapayım yazarlığa devam edeceğimi falan düşünürdüm. Sanırım artık büyüdüm, yani bu fikirleri düşlerken bu yaşa geldiğimde büyümüş sayılıyordum. O yaştayken 20 ler, hele 30 a yaklaşmak falan kesinlikle hayatını kurmak, kendi kararlarını veriyor olmak, elinde avucunda birtakım meziyetler olması anlamına geliyordu benim için. Oysa şimdi hiç de öyle olmadığını fark ediyorum çünkü ben hala acaba yeni bir bölüme mi başlasam, acaba şunu mu yapsam, buna mı yönelsem diye kendime çalışacağım, hayatımı sürdüreceğim bir meslek, bir dal arıyorum. Bu yaştaki bir insanın böyle şeyler düşünmesi belki bazılarına komik gelebilir. Neyse ki ben yalnız olmadığımı biliyorum, çünkü biz...
Devamı