Başlangıçların telafi edilemezliği

     İlk yazımı sunuyorum. Oldukça heyecanlı ve bir o kadar umut doluyum. İsmiyle müsemma bir blog olsun ve içimi dökeyim, yeri geldiğinde kafamı kurcalayanları, yeri geldiğinde mutluluklarımı ve hüzünlerimi... Eğer bir şekilde başarabilirsem tüm bunları, eminim hepsinin yeri gelecektir. İlk yazıda ne yazılır hatta genel olarak ne yazılır pek bilmiyorum. Öğrenmek için de burdayım aynı zamanda. Hepsi zamanla olur inşallah diye düşünüyorum. Büyük bir hevesle başlayıp sonradan her zaman olduğu gibi sıkılmak ve bırakmak istemiyorum. O yüzden sanırım biraz sakin sakin yürüyerek devam etmeliyim yoluma, ki yol uzasın da uzasın. Koşmaya başlarsam çarcabuk bitmesinden korkuyorum. Bu nedenle hakkımda bilinmesine çok da lüzum olmayan ama kafalarda 'acaba nedir, nedir, nedir?' diye bi soru oluşmasın diye yazımı ufacık bir otobiyografi de denmez buna ya neyse, öyle bir şeyle sonlandırıyorum. 
     21 yaşında, memleketimizin bir üniversitesinde ilahiyat 2. Sınıf öğrencisi olarak öğrenimini sürdürürken açıköğretim ikinci üniversite olarak da medya ve iletişim okumaya çalışan -eğitim işleri biraz karışık, bence bunun bi önemi yok- kendi halinde, amaçlarını belirlerken neler yapması gerektiğini bilmeyen, çabuk sevinen, çabuk üzülen, sıkılgan aynı orantıda da eğlenceli, hayatına yenilik girmesinden hoşlanmadığını zanneden ama özünde yeni müziklere, kitaplara, mekanlara, insanlara ve daha birçok şeye -kalbi ısındıysa şayet- hemencecik kendini kaptırabilen, hakkında çok fazla şey bilinmesine gerek olmayan, kimine göre oldukça sıradan kimine göre ilginç ve sıradışı; kendine göre ne olduğunu pek belirleyemese de acziyetinin farkında ve yeteneklerinin bilincinde bir insan. Umudu güzel işler yapıp güzellerden olabilmek. Büyük bir aksiyon bu, yasadışı bir macera. Kim iddia edebilir yaşamın sıradanlığını? Üstelik devasa bir güneş her gün, bıkmadan usanmadan küsmeden doğup batıyorken, onun dostu sevimli ay, geceleri minik yıldız arkadaşlarıyla bizi aydınlatıyorken. 
     Giriş, gelişme ve sonuç olmadan yazı nasıl yazılır öğrenmiş bulunmaktayız. Dünyanın en gereksiz yazısını okumak zorunda kaldığınız için çok üzgünüm, dediğim gibi halledicez. Hep zaman ve fazlasıyla tecrübe. Teşekkürler ve hoşça kalın, hoşça tutun yüreğinizi.

Yorumlar

  1. Sema12 Şubat, 2020 23:41

    "Acziyetinin farkında ve yeteneklerinin bilincinde" ifadesi çok hoşuma gitti. İkisini dengelemek zordur.. (: Yazmak zor meslek.. Yazıları sunmak ise cesaret gerektiriyor sanırım, öyle olmasaydı bunca yıldır kendime yazıp da defterlerimde saklamazdım. Çok güzel bir adım atmışsın hayırlı mübarek olsun. (:

    YanıtlaSil
  2. Sema12 Şubat, 2020 23:46

    Nasıl başlama kararı aldığını (yazma) bilmek isterim. (:

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kırlangıç13 Şubat, 2020 07:54

      Bazı ifadeler sözle değil yürekle gösterilir, umarım yazdığımı yaşayabiliyorumdur. Teşekkür eder ve hep birlikte yaşayabilmeyi temenni ederim :) Esasında cesaret dediğimiz kavram çok da uzağımızda değil. Yalnızca içinize dönün, eminim orada bir yerlerde bulacaksınız. Bu yazmaya başlama serüveni biraz uzun sürecek sanırım. Yorumdan ayrı bir yazı çıkacak. O yüzden senin için de uygunsa bir sonraki yazıyı bu serüvene ayırayım ve daha detaylı bilgilendireyim. Belki bir ufacık detay, farklı heveslere vesile olur :)

      Sil
    2. Sema15 Şubat, 2020 20:35

      Tabi çok mutlu olurum (:

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzyıl sonra yeniden

   Merhaba. Bir yazıya nasıl başladığımı unutmaya başladım. En son 2024 Haziran'da yazı yayınlamışım. Neredeyse bir sene olacak. Bu süreçte hayatımda beklemediğim çok fazla şey oldu. Beklediğim şeyler de oldu elbette her şey sürpriz değil. Bu süreçte yoğunluktan mı aşırı mutluluktan mı bilmiyorum yayınlayacak doygunluğa ulaşan bir yazı yazamadım. Girişimlerim oldu muhakkak fakat başarılı sayamadım. Bu da benim yazı yayınlama heveslerimle alakalı elbette. Neyse artık bu kez bi şeyleri derli toplu hale getirip paylaşacağım inanıyorum. Çünkü hayat akıp gidiyor ve bu yazılar da arkada bırakacağım anılardan biri. Paylaşmayınca yazmıyor değilim, bir şekilde zaten bir yerlerde biriken cümleler oluyor ama paylaşmalık bir düzenli yazı daha farklı bir kategoride konumlanıyor zihnimde. Bu sıralar hayatın bir üst evresi varmış da oraya geçmişim gibi hissediyorum. Kendi kendime kalıp zaman geçirmeyi özlediğim, bir şeyleri sırf sevdiğim için yaptığım, doya doya film izleyip kitap okuduğum b...
Devamı

Ben ne yaşıyorum allasen

    Selamlar, bi yazı yazma girişiminde bulunacağım şimdi. Bakalım ne kadar mümkün olacak. Yine yoldayım bugün de. Böyle yazınca da her Allah'ın günü yollardaymış gibi oldu ama tabii öyle de değil abartmayalım. Bu sıralar -son 6 aydır falan- sadece hayatıma odaklanmış, dümdüz yaşıyor gibi hissediyorum. Ortaya koyduğum elle tutulur bir şeyler yok. Nefes alıyorum sadece. Bir de bol bol kendime dair farkındalık geliştiriyorum. Esasında bilinçli olarak yaptığım bi şey değildi, son 2 senedir olaylar o şekilde gelişiyor ve ben istemsizce bir özfarkındalık, özbilinç edindim. Bunun öncesinde sorsanız, ne severim, ne sevmem, neye sinirlenirim, neler kırmızı çizgimdir, neler beni çok yükseltir net cevaplar veremeyebilirdim. Hala veremem. Çünkü zamanla fark ettim ki ben çok da keskin çizgileri olmayan biriyim. Aslında bu çok hoşuma gitmiyor. Her şeye 'tamam olur' olmak biraz yorucu. Tabii benim de bir damarım varmış, hem de basılmasa çok iyi olur bir damarım. Gemileri çarçabuk yakabil...
Devamı

Yine yolda

    Selamlar sevgiler. Bir yol yazısında daha benimle birlikte olduğunuz için teşekkür ederim. Blogumu düzenli takip eden çok fazla kişi yok fakat yine de ara sıra yeni dönüşler alıyorum yazılarım hakkında, bu elbette hoşuma gidiyor ve motive ediyor beni. Küçükken büyüdüğümde kesinlikle yazar olacağımı, ne iş yaparsam yapayım yazarlığa devam edeceğimi falan düşünürdüm. Sanırım artık büyüdüm, yani bu fikirleri düşlerken bu yaşa geldiğimde büyümüş sayılıyordum. O yaştayken 20 ler, hele 30 a yaklaşmak falan kesinlikle hayatını kurmak, kendi kararlarını veriyor olmak, elinde avucunda birtakım meziyetler olması anlamına geliyordu benim için. Oysa şimdi hiç de öyle olmadığını fark ediyorum çünkü ben hala acaba yeni bir bölüme mi başlasam, acaba şunu mu yapsam, buna mı yönelsem diye kendime çalışacağım, hayatımı sürdüreceğim bir meslek, bir dal arıyorum. Bu yaştaki bir insanın böyle şeyler düşünmesi belki bazılarına komik gelebilir. Neyse ki ben yalnız olmadığımı biliyorum, çünkü biz...
Devamı