*Dökülenler

   Izdırabı ruhun ödülü olarak görüp göremediğimi düşünüyorum. Daha güzel bir ruh düşlüyorum sonra. Daha güzel bir kalp ve akabinde güzel bir akıl. Diyorum ki bunca acı, bunca sancı ne için? Zaten yarın hiçbirinin bir önemi olmayacak. Lakin bugün niçin bu denli mühim bu hissettiklerim. Bazen öyle oluyor ki etten kemikten değil, yalnızca hislerden oluşuyor bedenim. Bazen öyle doluyor ki içim sığamıyorum yerlere göklere. Hem ne yaşarsam hep enlerde yaşıyorum hem de abartmaya gerek olmadığını söylüyorum. Çelişkiler uzmanı olmaya doğru hızla ilerliyorum. Kararlı ve ne istediğini bilen bi insan olamadığım için her geçen an daha da sinirleniyorum kendime. Fakat şimdi konumuz bu değil. Konumuz ızdırap.     Nurettin Topçu'nun Var Olmak'ını bitirdim bugün. Var olabiliyor muyum hala emin değilim. Fakat içinden bana uyan her cümleyi tebessümle bitirdim. Satırların altını çizerken içimden "işte tam olarak böyle" dedim. Bu aralar varoluşsal sıkıntılardan ziyade varkalışsal ...

   Şöyle bir çevresindekileri düşündü önce. Sonra kendine döndü yeniden. "Dönelim kendimize ve aldığımız yaralara bakalım." çağrısına kulak vermek için. Yokladı kendini. Var mıydı, varsa ne içindi. Bir türlü çözüme kavuşturamadığı şeyleri düşündü. Dert sandıklarını, içinde acı olarak yer etmişleri. Onu neyin daha çok yaraladığını, neyin daha derinden etkilediğini bulmaya çalıştı. Sevdikleri mi üzüyordu, yaşadıkları mı, hastalığı mı, aşkı mı, yokluğu mu, yoksa içindeki doldurulamaz boşluğu mu? En çok kendi kendini mi yaralıyordu yoksa? Karar verdi. Yaşamaklığın vermiş olduğu gurbetlikti onu bu denli kıran, döken. İçinin daima böyle karmakarışık olmasına sebep bu histi. Midesine giren krampları bu açıklayabilirdi en iyi. Yapılan, yazılan, söylenen her şeyi düşündü bildiği kadarıyla. İzlediği film-dizileri, okuduğu kitapları, dinlediği şarkıları, sözleri, hikayeleri, nasihatleri. Herkesin ve her şeyin bi kurgusu, bi öyküsü vardı. Hayal gücü sınır tanımazdı. Yine de hayal edilebi...