Yollar ve viraneler

   Terk edilmiş ve yeniden dönülmeyecek olan mekanlar beni yaralıyor. İnsan bazen kendini, bazen bir sevdiğini, bazense her şeyi bulabiliyor o hüzünlerin içinde. Çünkü her insan içinde biraz yalnızlık hissediyor galiba. Bazıları biraz fazla. Bu his dünyadan bir yolcu gibi geçtiğimiz için bu denli ağır basıyor. En nihayetinde ana vatanımız değil ki burası. Eksik olmak, eksik kalmak bu yüzden. 
   Size de oluyor mu ara sıra: Bir yeri, bir insanı gördüğünüzde onunla hayatınızın herhangi bir yerinde bir şekilde denk geleceğinizi ve yaşamınızda bir yer tutacağını hissediyor musunuz? O gün geldiğinde yüzde oluşan tatlı tebessümü tarif etmek bir miktar zor. İlk kez kar görmüş bir bebek gibi heyecanlı, bir dağın zirvesine tırmanmış bir dağcı kadar gururlu, yıllarca kavuşmayı bekleyen iki sevdalının tek bir kelimeyle hayatını birleştirmesinde hissettikleri kadar mesrur. İçimize böyle güzel hislerin dolması ve insalık. 
   Yine yollarda olduğumdan düşüncelerim çarşamba pazarı gibi -bu deyim neden çarşamba pazarı hiç araştırmadım, bakayım- çünkü yolda olmak her an farklı bir şeye kendini vermek anlamına geliyor benim için. Kafamı döndürdüğüm her yerde bambaşka bir his çıkıyor karşıma. Bir yolculukta o kadar çok duygu değişimi yaşıyorum ki, şaşılacak şey doğrusu. Bu arada ben a şehrinden ı şehrine gidiyor olduğum sırada bir kuzenim de ı şehrinden a şehrine gidiyor. Bizimkisi bir transfer süreci adeta. Orada benim ailem ona kucak açıyorken burada onun ailesi bana kucak açıyor. Bu da akrabalık ilişkilerime değer vermemdeki sebeplerden biri. Aile demek, her şey demek çünkü. Çok şükür. 
   Yeni bir paragraf açıp yeni okul döneminden bahsedeyim. Çılgın bir sürece giriyoruz gibi hissediyorum. Fakültemiz ikinci öğretimlerin saatini öğlene çekmek için birinci öğretimlerin saatini de sabaha çekmiş ve tabii tam bir ders programı oluşturabilmek için öğle arasını kaldırıp araları beşer dakikaya düşürmüş. Yani anlayacağımız sabah 8'de bir derse giriyoruz öğlen 13'e kadar ders, neredeyse aralıksız. Eh biz de insanız keşke onu da düşünselermiş ama mühim olan can sağlığı. Bu durum beni bir yandan mutlu etti çünkü sabah 8 de okulda olabilmem için en geç 7 de kalkmış olmam gerekiyor, ki o da tam 8 de belki okulda olabiliyorum. Yani normalde bir 6.30 civarı kalkmam gerek. Bu da yıllardır gerçekleştiremediğim erken kalkma alışkanlığı edinmemi sağlayacaktır diye düşünmekteyim. Tabii her gün sabah dersim yok ama olmayan günlerde de kendimi yataktan çıkarabilirim umarım. Bahar geliyor sayılır -2 ay var ama olsun biz yollarını gözleriz- o zaman günler uzar güneşle güne daha güzel başlarız inşallah. Kış aylarını da çok seviyorum elbette ama günler kısayken güneş geç doğuyor üzgünüm. Bu dönemi atlatırsak her şey güzel olacakmış gibi hissediyorum ama şimdiden buralarda sızlanmalı yazılar yazdığımı görebiliyorum. Olsun, sızlanayım ama bu dönem geçsin yine de. Artık Kaan Bey'in de dediği gibi "ben su muyum bunları kaldırayım" moduna girdim çünkü. Hayırlısı. 
   Efenim hayallerimizde birtakım değişiklikler olmakla beraber annemin "yapamayacağın hayaller kurma kırıklığı büyük olur" demesine rağmen inancımı yitirmiyorum, çünkü zaten biliyorum büyük hayallerin kırıklığının büyük olacağını, "kırıklıklardan korksaydık hayal kurmazdık" diyorum sadece. Ee ne demişler sonunu düşünen. Neyse. 
   Yola bakıyorum rüzgar güllerine hala gelmedik mi diye, gelmişiz. O yüzden gideyim de onlara doyayım biraz. Bir adet yarım kalmış yazım var ama bakalım tamamlayabilir miyim. O da nasip. 
   Hayallerinizden kolay kolay vazgeçmediğiniz, terk edilmişliklere rağmen her seferinde dimdik ayakta durduğunuz, kar gibi beyaz, güneş gibi aydınlık günleriniz olsun.