*Dökülenler

   Küçük adımlarla sakince odadan ayrıldı. Kapıyı kapatırken de aynı sakinliği muhakkak korumuştu. Saat sabahın beşiydi. Küçük kardeşini uyandırmadan evden çıkabilmeyi umuyordu. Hazırlanıp aşağı inene kadar hiçbir sorunla karşılaşmadığı için mutluydu. Ayakkabılarını alıp dış kapıdan çıkınca tamamen rahatlayacaktı. Fakat ayakkabılarla ilgili bir sorun vardı. Ayakkabılıkta onları bulamıyordu. Alt rafa baktı, üstüne baktı, ayakkabılığın yanlarına baktı, hayır, yoklardı. "Ayaklanıp gidecek halleri yok herhalde" diye geçirdi içinden. Ayakkabıydı bunlar, ayağa giyilir öyle gezebilirdi ancak. Belki de bu büyük bir yanılgıdır.     Ayakkabılar gece her zamanki gibi yan komşunun kızının ayakkabılarını görmeye gitmişti. Her gece ışıklar tamamen söndükten sonra kapının posta bölmesinden çıkar hışır hışır çimenleri geçer, kedilerle köpeklerin dikkatini çekmemek için türlü şekillere girerdi. Bir kez bir yavru kedi tarafından saldırıya uğramıştı da sağ tekinin arka kısmında k...

   İnsan her gününü dilediği gibi yaşayamıyor. Her anını bile. Bazen daha güzeli oluyor bazense hiç istemeyeceği şekilde gelişiyor olaylar. Yine de hepsini yaşamaklık zaten bu hayatı olağandışı kılıyor sanırım. Misal hayatımın son 2 yıl öncesinde 6 yıl boyunca her yaz bir kursta hizmet için bulundum. Yani 2013-2018 yazları. -13 ve 18 seneleri dahil- Üstelik ilk 2 seneden sonra her sene; "yok ben artık gelmeyeceğim" dememe rağmen. O yazları gözden geçiriyorum şimdi, özlemle. Hepsi başka güzel hepsi başka verimliydi. Hem kendime hem başkalarına faydamın dokunuyor olması beni hep aşırı motive eden bir şeydi. Çok yoruluyorduk, yeri geliyor yapamadığımızı düşünüyorduk -daha çok ben- ama hep devam ediyorduk. Ben zaten bir şeyi gerçekten bırakabilmeyi çok iyi bilen birisi değilim. -Benim bırakmalarım genelde lafta kalır hep, başlamalarım da öyle gerçi. Sanırım ben genel olarak icraat adamı değilim, ne acı.- Ne kadar yorulsam da, ne kadar zararda olsam da vazgeçmek de başarabildiğim ...

   Selamlar bir bloga yazı yazma çabası içinde daha yine beraberiz. Beraberiz diyorum çünkü burda bu yazıyı okuyan 3 kişi bile olsa beni motive ediyor. Çünkü evet insanın kendi için bir şeyler yazması, günlük tutması harika bir olay ama bir yerden sonra diyorsun ki "başkaları da bilsin bazı şeyleri, onlara da anlatayım ki bir nebze olsun rahatlarım belki" yani ben böyle düşünüyorum en azından. Birkaç gündür farklı düşünceler, savruntular içerisindeyim. Bir yandan kendi adıma yazımı verimli kılmaya çalışıyorum, bir yandan bazı tatlı telaşlar var ailede. Annemin de en birinci yardımcısı ben olduğumdan büyük görev düşüyor üzerime. Bu koşuşturmada fark ediyorum ki zaman çok çabuk geçiyor. Evime geleli neredeyse 1 ay olacak, öyle huzurluyum ki insanın sığınabileceği bir evi olması kavramı beni çok etkiliyor. Çünkü iyi biliyorum ki birçok insan için bu bir lüks. Ve bu yüzden de onlar içinde bunun kıymetini bilmeye çalışıyorum. Umarım başarabiliyorumdur çünkü ben çok huysuz bir insa...