*Dökülenler

   26 Aralık 2018. Blog açtığım ve ilk yazımı paylaştığım gün. Günün nasıl olduğunu hatırlamıyorum ama heyecanım hala aklımda. Öncesinde bir dostum açmıştı blog. Onun hevesiyle başladım biraz. Çok güzel şeyler yazıyor, okurken insanı çeşitli duygular sarıyor. Üstelik ay sonu yazıları da var, ay içinde okuduğu kitapları izlediği filmleri anlatıyor, çok sevimli, çok içten, çok sevdiğim bir blog. Arkadaşım diye kayırma yapmıyorum hee, hakikaten seviyorum yazdıklarını, tanımasam da çok severdim muhakkak, çok şükür ki tanıyorum, sade yazılarını değil yüreğini de biliyorum böylelikle. Teşekkürler. Blogu da şuraya bırakayım, kesin bakın bak asla kaçırmayın.  Balseverim    Neyse işte hem onun blog açıp bana açtırmaya çalışması hem de bir hocamın blog açabilirsin mesela tavsiyesi üzerine okuyorsunuz bu yazıları. Bunu bir nevi bir şeylerin ucundan tutmaya çalışma çabası olarak görebilirsiniz. Hiçbir şey olarak görmeseniz de olur tabii. Okuyup geçmek, üzerine düşünmemek de...

   Uzun bir süredir yazamıyordum. Yani sırf buraya değil, genel itibariyle yazamıyordum. En son 6 aralıkta notlarıma bir şeyler yazmışım. Yakın zamanda çok sevdiğim bir hocam vefat etti. Efendimiz'e komşu eylesin Rabb'im. Yalnızca bir hoca değil, hayatımda yeri anlatamayacağım kadar büyük olan bir insandı kendisi. Üzerimde emeği çok, hakkını ne yapsam ödeyemem belki, yüreği güzel, kendi güzel hocam benim, dayanılacak dağım. Ben ondan ilelebet razıyım, Rabb'im de ondan razı olsun. Ona yazmışım bir şeyler. Ben ilk kez bu kadar yakınım birini kaybettim. İlk kez ölümü bunca yüreğimde hissettim. Sevdiğinin artık ulaşılabilir olmaması ne demekmiş ilk kez anladım. Kendi kendimi nasıl teselli edeceğimi ilk kez gerçek anlamda öğrendim. Daha birçok hissi yaşadım bu haberle birlikte. Ben kötü bir haber duyduğumda kilitlenir, ağlayamam, konuşamam genelde. Ölüm haberi alırsam da öyle olur sanıyordum. Olmadı. Haberi aldığım anda gözümden yaşlar sanki orda bekliyormuşçasına firar etti. Uz...