*Dökülenler

    Her nasılsa kendimi geçmişi özlerken bulurum çok kez. Bazen dünü, bazen beş yıl önceyi. Hep bir anın içine gitmek isterim. Olduğum anda mutlu olmadığımdan değil aslında. O anı yeniden yaşayamayacağım hissiyle arzularım bunu. Çünkü her gün sürekli bir şeyler değişiyor hayatımızda. Bazı anların asla yenisi eklenemiyor anılarımıza. Bir kez yaşanıyor ve bitiyor. Onu kıymetli yapan da bu belki. Fakat hayır, ben defaetle yaşadığım pek çok anı da yine aynı şekilde özlüyorum. Sanırım özlemek hissi damarlarımda akan kan gibi, asla ayrılmaz bir parça. Bir dönem anlam veremediğim bir soğukluk gelmişti mesela her şeye. Ne bir anıya, ne bir sevdiğime özlem duyuyordum. Sadece sıradan hayatıma odaklanmış yaşamaya çalışıyordum. O zaman demiştim ki; tamam, galiba özleyebileceğim kadar özledim her şeyi ve artık o hissimi tükettim. Sonra yeniden geldi yerleşti hayatımın baş köşesine. Zaten tamamen tükenmesi biraz mantıksız olurdu, napalım insan bazen hiç hissetmemek isteyebiliyor. Bunun...

    Lisedeyken mitinglere, yürüyüşlere giderdik, o dönemlerde Mısır'da darbe olmuştu, Mursi'yi baştan indirmişlerdi, Türkiye yine ayaktaydı, Filistin için her zaman bir direniş vardı zaten, Doğu Türkistan desen zaten öyle. Nerde bir zalim eline bayrağı alsa Türkiye hep sesini en yüksek şekilde duyurmaya çalışmıştır, zaten mevzumuz bu, davamız bu, inancımız bu, bu yoldan döndürmesin Allah, ayaklarımızı sağlam basmayı nasip etsin. Şimdi yine, yeniden, her zaman ki gibi saldırılar şiddetini artırınca hepimiz ayağa kalktık, gündem bununla ilgilenmeye başladı nihayet. Çok güzel, gündemimizin ümmet olması çok güzel. Fakat bir günle, üç günle olmuyor işte, bir tivitle, bir postla kurtaramıyoruz hiçbir yeri, hiçbir şeyi. Bunlar da önemli evet, ama mesela sürekli bu zulümlerden bahsetsek daha kalıcı çözümler olur mu acaba diye düşünüyorum. Hani şehit verdiğimizde de birkaç gün yas tutuyoruz, sonra o ateş nereye düştüyse yalnızca orda görünüyor ya dumanı, bu da öyle oluyor, biraz i...