*Dökülenler

    Selamlar, bi yazı yazma girişiminde bulunacağım şimdi. Bakalım ne kadar mümkün olacak. Yine yoldayım bugün de. Böyle yazınca da her Allah'ın günü yollardaymış gibi oldu ama tabii öyle de değil abartmayalım. Bu sıralar -son 6 aydır falan- sadece hayatıma odaklanmış, dümdüz yaşıyor gibi hissediyorum. Ortaya koyduğum elle tutulur bir şeyler yok. Nefes alıyorum sadece. Bir de bol bol kendime dair farkındalık geliştiriyorum. Esasında bilinçli olarak yaptığım bi şey değildi, son 2 senedir olaylar o şekilde gelişiyor ve ben istemsizce bir özfarkındalık, özbilinç edindim. Bunun öncesinde sorsanız, ne severim, ne sevmem, neye sinirlenirim, neler kırmızı çizgimdir, neler beni çok yükseltir net cevaplar veremeyebilirdim. Hala veremem. Çünkü zamanla fark ettim ki ben çok da keskin çizgileri olmayan biriyim. Aslında bu çok hoşuma gitmiyor. Her şeye 'tamam olur' olmak biraz yorucu. Tabii benim de bir damarım varmış, hem de basılmasa çok iyi olur bir damarım. Gemileri çarçabuk yakabil...

     Yol serisine epeydir devam etmiyordum artık bu blog bi yol yazısı görsün bence hak etti. Son birkaç aydır sanki başka bir hayat yaşıyor gibi hissediyorum. Benden bağımsız olaylara eşlik ediyormuşum gibi. Üstelik bazen benliğimi de geride bırakarak, sadece ânı olduğu gibi yaşamak suretiyle yapıyorum bunu. Çok ilginç aslında. Bana 3-4 sene önce bugün bu yaptıklarımı yapacağımı söyleseler en fazla gülerdim. Sanırım büyümek biraz da böyle bir şey. Hayat daha anlaşılabilir, olaylar daha çözülebilir, insanlar daha 'yauv olabilir' şeklinde yorumlanıyor zihin dünyamda. Kendim hakkında farkındalıklar edindim çok fazla. Başkalarının yorumlarıyla harmanladım bunları. Ama aslında hiçbiri tam olarak beni tarif etmiyor bunu öğrendim. Mesela ben huysuz ve sinirli bir insanım. Ama koşullara göre bunu törpüleme eşiğim de çok yüksek. İstediğimde sinirlenmeyedebiliyorum -lüzumsuz saçma uzun bi kelime oldu- yani. Sadece duygularımı içimde tutmak bana yorucu geliyor, dışavurumculuğu beni...