*Dökülenler

        Yaşadıklarımızı sindirebilmek çok zor geliyor bazen. Her gün yüzlerce küçük olay yaşıyoruz. Yeni bilgiler öğrenip bambaşka ilgiler keşfediyoruz. Özünde oldukça basit hayatlar gibi görünse bile karmaşadan geçilmiyor ömrümüz. İkisinin arasını bulabilmek bazen çok kolay gibi gelse de çoğunlukla bulamamak gerçeği ile karşı karşıya kalıyoruz. Söylediklerimizle yaptıklarımız uyuşmuyor. İnsan olmanın gerekliliği adeta tüm bunlar. İnsan olmak beraberinde çelişkiyi ve tutarsızlığı getiriyor. En kendinden emin ve ben buyum diyen bile bir noktada dönüp baktığında uyuşmadığını fark eder. Çünkü daimi bir akış var ve bu akışta değişmemek mümkün değil. Soluduğumuz hava, yürüdüğümüz yol, içtiğimiz su her şey ama her şey ufacık etkiler oluşturuyor hayatımızda. Bu etkiler büyüyor ve karakterimizin esas parçalarına dönüşüyor. Fakat asla bütün olmak söz konusu değil. Asla tam anlamıyla oturmuş, artık kesinlikle değişmeyecek bir hale bürünmek söz konusu değil. Öyle tuhaf bir olay...

     Olayların gelişmesi nasıl oluyorsa ona göre şekilleniyoruz. Duruma ayak uydurmak çoğu zaman zor fakat bir noktada buna mecbur kaldığımız oluyor. Ben çoğunlukla bukalemun gibiyimdir, uyum sağlamak ve alışmak benim için çok sorun oluşturmuyor. Yaklaşık yarım saattir önümde açık Word belgesiyle düşünüyorum. Yine bloga yazı yazmaya başlayacağım ve yarım kalacak diye bir miktar tedirginim çünkü bundan önceki 7-8 civarı denemem boşa çıktı. Üstelik birkaç tanesinde bir sayfaya yakın yazmıştım. Fakat bir şekilde devamı gelmedi ve onları yarım bırakmak durumunda kaldım. Bu kez bir hikaye denemesi yapayım diye düşündüm ama olay örgüsü kuramadım ve sanırım anlatacaklarım ya azalmış ya da onları belirli bir düzlemde bir araya getirip düzenlemek yetisini kullanmadığım için zor geliyor hikaye oluşturmak. Her şeye rağmen yazı yazmaya devam etmekten başka çarem yokmuş gibi hissediyorum, bunun en temel sebebi kendimi en rahat böyle ifade edebildiğimi düşünmem. Buna ek olarak içimdeki...

        Her şeyi anlamıyorum ama bazen anladığım kadarıyla bile birçok şey beni yoruyor. Bazı bilmelerin ağırlığını kaldırmakta zorlanıyorum, anlamak bu kadar külfetli bir eylem olmamalıydı. Anlatmak da en azından o kadar kolay olsaydı ya da mesela. Anlaşılmak hepsinden kolay olsaydı. Oysa hiç de öyle değil. İçimizde adlandıramadığımız birçok duygu durumu oluyor. Anlamak da aslında biraz bunlardan biri. Biz bir kelime olarak onu somutlaştırmaya çalışmışız belki ama tam yerini bulamamış sanki, en azından bana öyle geliyor. Bana çoğu şey öyle gelir zaten. Konunun esası öyle değilse bile bana öyle geliyor olabilir yani. İnsan olmak da biraz böyle değil mi işte. Tek bir doğru, tek bir yanlış, tam olarak tanımlayabileceğimiz herkesin kafasında aynı şey belirecek tek bir şey yok aslında. Masa dediğimde kiminin aklına yuvarlak, kiminin kare, kiminin dikdörtgen bir masa geliyor; mutfak masası, salon masası, çalışma masası vesaire çeşitleri çoğaltmak her nitelik açısından müm...

     Artık bir şeylerin söze dökülebilmesi gerekliliği beni buraya getirdi. Uzun süre çok sevdiğiniz bir eylemi yapmadığınızda böyle donuk, hissiz bir hale bürünüyorsunuz gibi oluyordur size de belki. İşte epeyce zamandır bu haldeyim. Sanki istediğim, sevdiğim hiçbir şeyi yapamıyormuş hissi var üzerimde. Anlatması oldukça güç fakat heves kırılmasıyla boşvermişlik arası bir duygu sanırım. Gerçi bu ikisi birbirine çok yakın hislermiş gibi görünebilir ama özünde tam öyle değil. Fakat ikisi de hemen hemen yorgunluk sınırında.     Neden olduğunu bilmediğim şekilde 2023 benim yılım olacak hissine kapılmıştım. Çünkü bu yıl 25 oldum ve nedense 25 yaş benim için çok farklı bir noktada konumlanmıştı yıllardır. 18 gibi bir şey yani, sanki yaşla beraber birçok farklı özellik de aktif olacakmış gibi. Arkamızda bıraktığımız 3 ayı düşündüğümde çok da öyle olmadığını fark ettim elbette ama umudum yine de yaşıyor içeride. Sene başında hayatımda yaşayabileceğim tuhaf olayl...