Huzur ektedir

   Aslında huzursuzluğumuzu yazarın ana karakteri gibi belli bir iç huzura kavuşturmak için mi bu kadar huzursuzuz, yoksa; zaten şairin bahsettiği türde sevgili bir huzursuzluğumuz var da onun bu denli huzursuz oluşundan mı bu derece huzurluyuz? Huzurlu ya da huzursuz işte bütün mesele mi bu? Yoksa aslında ne huzurlu ne huzursuz ortada bir yer mi bulmak tüm mesele? Zira belki de huzur diye arandığımız o hissiyat içimizi doldurabilecek kadar kuvvetli değildir de, sadece adından çok bahsedildiği içindir kendisine bu kadar mazhar olmaya çalışmaklarımız. Hem huzura kavuşanlarla kavuşmayanları bir bulup yan yana getirelim bakalım; kim memnun, kim şikayetçi. 
   İnsan, hakkında fikri olmadığı şeyler için öyle uluorta afilli sözler sarf etmeye çalışmamalıdır. Herkes ne yaşadı ise onu anlatmalı, yaşamadıklarını işin içine hiç katmamalıdır. Üstelik herkes her an için aynı hisleri duyacak değil ya. Kiminin daha yoğun hisleri olurken kiminin sönmüş, kendine yetemeyecek hisleri vardır. Kimi bir şey hissetti mi kelimelerle tarif edemez, kimi kelimeleri kullanmaya tenezzül edecek şeyler hissetmez. Bakınız insanlar böyle farklı farklıdır. Bu bizim için berekettir, zira her şey zıttıyla kaimdir. Hisler olmasaydı hissizlik, hissizlik olmasaydı hisler olamazdı. Her varın bir yoğu, her yoğun bir varı vardır. Tek var olan, daim var olacak olan, kelamca özetlersek; ezeli ve ebedi yalnız Allah'tır. 
   Esasında böyle bir yazı yazma fikri yoktu aklımda. Fakat Tanpınar'ın bir türlü düzgünce okuyup sonuna gelemediğim "Huzur"u beni epeydir huzurla ilgili düşünmeye sevk ediyor. Ve Bülent Parlak'ın "Sevgili Huzursuzluğum" kitabı da böylece işin içine giriyor. Huzurla huzursuzluk arasındaki bu kıvranışlarımı ilk cümle ile tarif etmeye çalışmak isterken bir bakmışım böyle bir yazı çıkmış ortaya. Sondaki kelamcı bakış açısı pek sevdiğim kelam hocamızla bugün işlediğimiz konu vesilesiyle ortaya çıktı. 
   Huzurun hayatımdaki yeri hakkında birkaç cümle: Bazı insanlar, mekanlar, kitaplar, müzikler ve birçok şey beni aşırı huzurlu olmaya itiyor. Yine yukarıda saydıklarımdan bazıları da huzursuz ediyor. İkisinin dengede olması ve hatta belki huzurlu olmak kısmının bi tık daha fazla olması beni sevindiriyor. Yine de yaşasın huzurlu huzursuzluk. 
   Hepinize huzurunuzu bulduğunuz, huzursuzluğunuzu sahiplendiğiniz zamanlar diliyorum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzyıl sonra yeniden

   Merhaba. Bir yazıya nasıl başladığımı unutmaya başladım. En son 2024 Haziran'da yazı yayınlamışım. Neredeyse bir sene olacak. Bu süreçte hayatımda beklemediğim çok fazla şey oldu. Beklediğim şeyler de oldu elbette her şey sürpriz değil. Bu süreçte yoğunluktan mı aşırı mutluluktan mı bilmiyorum yayınlayacak doygunluğa ulaşan bir yazı yazamadım. Girişimlerim oldu muhakkak fakat başarılı sayamadım. Bu da benim yazı yayınlama heveslerimle alakalı elbette. Neyse artık bu kez bi şeyleri derli toplu hale getirip paylaşacağım inanıyorum. Çünkü hayat akıp gidiyor ve bu yazılar da arkada bırakacağım anılardan biri. Paylaşmayınca yazmıyor değilim, bir şekilde zaten bir yerlerde biriken cümleler oluyor ama paylaşmalık bir düzenli yazı daha farklı bir kategoride konumlanıyor zihnimde. Bu sıralar hayatın bir üst evresi varmış da oraya geçmişim gibi hissediyorum. Kendi kendime kalıp zaman geçirmeyi özlediğim, bir şeyleri sırf sevdiğim için yaptığım, doya doya film izleyip kitap okuduğum b...
Devamı

Ben ne yaşıyorum allasen

    Selamlar, bi yazı yazma girişiminde bulunacağım şimdi. Bakalım ne kadar mümkün olacak. Yine yoldayım bugün de. Böyle yazınca da her Allah'ın günü yollardaymış gibi oldu ama tabii öyle de değil abartmayalım. Bu sıralar -son 6 aydır falan- sadece hayatıma odaklanmış, dümdüz yaşıyor gibi hissediyorum. Ortaya koyduğum elle tutulur bir şeyler yok. Nefes alıyorum sadece. Bir de bol bol kendime dair farkındalık geliştiriyorum. Esasında bilinçli olarak yaptığım bi şey değildi, son 2 senedir olaylar o şekilde gelişiyor ve ben istemsizce bir özfarkındalık, özbilinç edindim. Bunun öncesinde sorsanız, ne severim, ne sevmem, neye sinirlenirim, neler kırmızı çizgimdir, neler beni çok yükseltir net cevaplar veremeyebilirdim. Hala veremem. Çünkü zamanla fark ettim ki ben çok da keskin çizgileri olmayan biriyim. Aslında bu çok hoşuma gitmiyor. Her şeye 'tamam olur' olmak biraz yorucu. Tabii benim de bir damarım varmış, hem de basılmasa çok iyi olur bir damarım. Gemileri çarçabuk yakabil...
Devamı

Yine yolda

    Selamlar sevgiler. Bir yol yazısında daha benimle birlikte olduğunuz için teşekkür ederim. Blogumu düzenli takip eden çok fazla kişi yok fakat yine de ara sıra yeni dönüşler alıyorum yazılarım hakkında, bu elbette hoşuma gidiyor ve motive ediyor beni. Küçükken büyüdüğümde kesinlikle yazar olacağımı, ne iş yaparsam yapayım yazarlığa devam edeceğimi falan düşünürdüm. Sanırım artık büyüdüm, yani bu fikirleri düşlerken bu yaşa geldiğimde büyümüş sayılıyordum. O yaştayken 20 ler, hele 30 a yaklaşmak falan kesinlikle hayatını kurmak, kendi kararlarını veriyor olmak, elinde avucunda birtakım meziyetler olması anlamına geliyordu benim için. Oysa şimdi hiç de öyle olmadığını fark ediyorum çünkü ben hala acaba yeni bir bölüme mi başlasam, acaba şunu mu yapsam, buna mı yönelsem diye kendime çalışacağım, hayatımı sürdüreceğim bir meslek, bir dal arıyorum. Bu yaştaki bir insanın böyle şeyler düşünmesi belki bazılarına komik gelebilir. Neyse ki ben yalnız olmadığımı biliyorum, çünkü biz...
Devamı