Yola revan olmak*
Bir yol hikayesi ile daha beraberiz. Bakmayın hikaye diyorum ama yolun bana hissettirdikleri hikayeleştirilebilir bir durum gibi geldiği için, yoksa yalnızca bir karalama. Elbette yolun da nereye gittiği, nerden başladığı, sonunun nereye varacağı, ucunda kimler olduğu da değiştiriyor bu hissiyatı. Bugünden biraz bahsedelim o halde.
En nihayetinde yine okulu bitirdim ve eve dönüyorum. Ankara'ya dönmek bana hep en sevdiğim oyuncağıma kavuştuğum çocukluk anları gibi gelir. Öyle mutluluk verici ve öyle huzurlu. Bir seneyi daha bitirebilmiş olduğumun şaşkınlığı ile beraber alttan kalan derslerimin beni bir miktar üzdüğü söylenebilir. Neyse 2 sene kalıyor ve bu baya iyi bir sonuç benim için. Yine de iki sene çok uzun bir zaman dilimi. Neyse ki bunu benim için daha eğlenceli ve eğitici kılan bir etken var Ispartada. Okulumu bitirdim ve yazın ne yapacağımı düşlüyorum. Fakat yolda değil. Yolda sadece eve dönmenin haklı sevincini yaşıyorum en derinimde.
Bugün de yalnız değilim. Ankradan tanıştığım ve aynı şehirde okuduğum pek sevgili bir dostumla dönüyoruz. 2 senedir bir türlü birlikte yolculuk yapmak nasip olmamıştı. Bugüne kısmetmiş. Biraz muhabbet biraz sessizlik ilerliyoruz. Henüz mola yerine bile gelemedik. Az kaldı sayılır. Minnoş heyecanlar yaşıyoruz. İçimden şarkılar söylemek, olur olmadık kahkahalat atmak ve herkese mutluluk dilemek geliyor. Sanırım epey uzun zamandır evde olmadığım için. Ha bir de öyle 10-15 günlüğüne değil de 2 aylığına falan gittiğim için daha mutluyum. Uzun süre evde kalmak iyi gelecek inşallah.
Biraz yolun bize getirdiklerinden bahsetmek istiyorum. Yolu sevmeyenleri bilmem ama yolseverler için şöyle bir iddiam var. Yol bize özgünlük katıyor, fazlasıyla da özgürlük. Hani daha önceki yazılarımda hayallerden bahsetmiştim, yoldaki güzelliklerden. Bugün de biraz yol kavramının kattıklarından söz edelim bakalım. Yol insana sabrı öğretiyor, bir yerden bir yere varmak o kadar kolay değil, tamam teknoloji ve sanayileşme sayesinde belki artık daha teknik araçlar var ve belki daha kolay ama yine de sabır gerekiyor. Ha deyince orda olamıyoruz hala. Işınlanmayı icat edemediler çünkü. Neyse sonuç olarak, yol diye bir şey var. Yoldaş var, yola revan olmak var, yol gözünde büyümek var. (bazı bazı olur öyle şeyler) Bazen de yolun sonunda artık ulaşamayacağınız kişiler var. Eskiden onlar için yolun daha heyecanlı olduğu insanlar.
Aniden bir yazıyı burda bitirmek kararı alıyorum. Yolun size getirdiklerini göz ardı etmeden, yoldaşın kıymetini vaktini geçirmeden bilerek, sabrını, hakikatini, neşesini, aczini idrakle yola revan olalım inşallah.
En nihayetinde yine okulu bitirdim ve eve dönüyorum. Ankara'ya dönmek bana hep en sevdiğim oyuncağıma kavuştuğum çocukluk anları gibi gelir. Öyle mutluluk verici ve öyle huzurlu. Bir seneyi daha bitirebilmiş olduğumun şaşkınlığı ile beraber alttan kalan derslerimin beni bir miktar üzdüğü söylenebilir. Neyse 2 sene kalıyor ve bu baya iyi bir sonuç benim için. Yine de iki sene çok uzun bir zaman dilimi. Neyse ki bunu benim için daha eğlenceli ve eğitici kılan bir etken var Ispartada. Okulumu bitirdim ve yazın ne yapacağımı düşlüyorum. Fakat yolda değil. Yolda sadece eve dönmenin haklı sevincini yaşıyorum en derinimde.
Bugün de yalnız değilim. Ankradan tanıştığım ve aynı şehirde okuduğum pek sevgili bir dostumla dönüyoruz. 2 senedir bir türlü birlikte yolculuk yapmak nasip olmamıştı. Bugüne kısmetmiş. Biraz muhabbet biraz sessizlik ilerliyoruz. Henüz mola yerine bile gelemedik. Az kaldı sayılır. Minnoş heyecanlar yaşıyoruz. İçimden şarkılar söylemek, olur olmadık kahkahalat atmak ve herkese mutluluk dilemek geliyor. Sanırım epey uzun zamandır evde olmadığım için. Ha bir de öyle 10-15 günlüğüne değil de 2 aylığına falan gittiğim için daha mutluyum. Uzun süre evde kalmak iyi gelecek inşallah.
Biraz yolun bize getirdiklerinden bahsetmek istiyorum. Yolu sevmeyenleri bilmem ama yolseverler için şöyle bir iddiam var. Yol bize özgünlük katıyor, fazlasıyla da özgürlük. Hani daha önceki yazılarımda hayallerden bahsetmiştim, yoldaki güzelliklerden. Bugün de biraz yol kavramının kattıklarından söz edelim bakalım. Yol insana sabrı öğretiyor, bir yerden bir yere varmak o kadar kolay değil, tamam teknoloji ve sanayileşme sayesinde belki artık daha teknik araçlar var ve belki daha kolay ama yine de sabır gerekiyor. Ha deyince orda olamıyoruz hala. Işınlanmayı icat edemediler çünkü. Neyse sonuç olarak, yol diye bir şey var. Yoldaş var, yola revan olmak var, yol gözünde büyümek var. (bazı bazı olur öyle şeyler) Bazen de yolun sonunda artık ulaşamayacağınız kişiler var. Eskiden onlar için yolun daha heyecanlı olduğu insanlar.
Aniden bir yazıyı burda bitirmek kararı alıyorum. Yolun size getirdiklerini göz ardı etmeden, yoldaşın kıymetini vaktini geçirmeden bilerek, sabrını, hakikatini, neşesini, aczini idrakle yola revan olalım inşallah.
Yorumlar
Yorum Gönder